Από τον Σωτήρη Θεοδωρίδη
Το πρώτο άκουσμα του συγκεριμένου δίσκου ξεκίνησε αρκετά
διστακτικά για δύο λόγους. Πρώτον, είχα χρόνια να ασχοληθώ με τους Machine Head και δεύτερoν, το πρώτο βίντεο κλίπ του
δίσκου δεν με είχε ενθουσιάσει.
Καθώς, μπαίνει λοιπόν το άλμπουμ, με αρπάζει απο την αρχή από τα μούτρα με
τις πρώτες λέξεις του frontman,
Robb Flynn να
είναι “fuck the world”!
Αρκετά δυναμικό ξεκίνημα θα έλεγα ότι είναι το “ Volatile “. Με riffs και refrain, που
σου μένουν στο μυαλό, κατατάσσεται από μόνο του στην κατηγορία των catchy τραγουδιών! Να πως φτάνει η ώρα και για το ομώνυμο hit “ Catharsis “. ‘Οντας η δεύτερη
φορά που το ακούω, μπορώ να πώ πως μου αφήνει μια καλύτερη εντύπωση από την
αντίστοιχη του βίντεο κλίπ. Προφανώς, είναι το πιο πιασάρικο κομμάτι του δίσκου
με αρκετά ‘’μελό’’ refrain αλλά και έντονα ρυθμικά ξεσπάσματα! Το πάρτυ των Machine Head συνεχίζεται με το “ Beyond The Pale “ που θυμίζει
τις πιο παλιές εποχές τους με κιθάρες και τύμπανα απλά, αλλά καθηλωτικά. Τα solos μέχρι
στιγμής δεν κουράζουν καθόλου, όπως συνήθιζαν να κάνουν στις τελευταίες
κυκλοφορίες τους.Τρία στα τρία μέχρι στιγμής και κάπου εδώ μου το χαλάνε με τo “ California Bleeding “ και το “Bastards“. Το τελευταίο συγκεκριμένα ακολουθεί πιο μετά και άνετα τα χαρακτηρίζω και τα δύο ως ‘’ εκείνες οι κολλεγιακές αμερικανιές/χαρουμενιές’’, όπως
μου αρέσει να τις αποκαλώ. Προφανώς, και δεν είναι δυνατόν να λείπει κάτι τέτοιο απο τη
συγκεκριμένη κυκλοφορία. Τα “ Triple Beam “, “ Kaleidoscope “ και “ Hope Begets Hope “ συνεχίζουν με την
ίδια ένταση που ξεκίνησε ο δίσκος. Ακόμα και οι Slipknot μου
ήρθαν στο μυαλό ακούγοντας κάποιους ψυχωτικούς σπαραγμούς του Flynn. Μέχρι που η μπαλάντα του δίσκου “ Behind A Mask “ σου τραβάει όλη σου την προσοχή με την ιδιαίτερη ατμόσφαιρά της και τις ακουστικές κιθάρες της. Πραγματικά, δεν γίνεται να μην το αγαπήσεις το κομμάτι!
Στο “ Heavy Lies The Crown “ όντως το
ορχηστρικό ξεκίνημα του κομματιού δημιουργείται ένα βαρύ κλίμα πάνω στο οποίο
σιγοτραγουδά τους στίχους ο Flynn. Συνεχίζει με heavy ήχο
και ρυθμό για να κλείσει με ένα έντονο και αργό beatdown. Τα “ Psychotic “ και “ Grind You Down “ συνεχίζουν να
ανεβάζουν ταχύτητες και τους παλμούς στα ύψη. Το δεύτερο, ειδικά, καταφέρνει να παντρέψει τους Nevermore (main riff) με τους Slipknot (refrain) με έναν μοναδικό και μαγικό τρόπο. Το άλμπουμ φτάνει στο τέλος του με το “ Eulogy “. ‘Ενα τραγούδι που μοιάζει
να αποτελεί συνέχεια του Bastards, χρησιμοποιώντας τις ίδιες φωνητικές μελωδίες και σχεδόν τους ίδιους στίχους. Μόνο που αυτή τη φορά χρησιμοποιείται το πρώτο πρόσωπο και κάνει επίκληση σε ένα μεγαλύτερο και εντονότερο
συναίσθημα.
Με λίγα λόγια, το νέο πόνημα των Machine Head, καταφέρνει ότι οι metallers είχαν
χρόνια να καταφέρουν. Δηλαδή να σου κολλήσουν βαθιά στο μυαλό σχεδόν όλα τα refrains του και πολλά από τα riffs του.
Και όλα τα παραπάνω μόνο με το πρώτο κιόλας άκουσμα. Σίγουρα το συγκρότημα κινήθηκε σε πιο εμπορικά
μονοπάτια, όμως δεν πιστεύω πως αυτό θα του βγει σε κακό. Ίσα ίσα. 'Ισως, αυτός ο δίσκος να μπορέσει να γίνει η 'Κάθαρση' για την ίδια την μπάντα.
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 26/01/2018
Label: Nuclear Blast Records
Βαθμολογία: 8/10
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου